Intramuros apoia a Plataforma Cidadá Son de Tui na idea de que o seu proxecto é a resposta necesaria aos problemas que sufre o Casco Histórico de Tui dende hai moitos anos e que vimos denunciando no noso blog. Seguimos abertos ás propostas de todos, á vosa participación.



27/10/12

Pádel

A nosa historia local repite á súa escala os males que durante anos xestaron a situación actual acentuados pola crise económica. Foron tempos nos que os representantes do pobo podían permitirse non estar á altura das circunstancias, das necesidades, do futuro. Lentamente íbase fraguando un sustrato de derroche, de desatención aos proxectos de verdadeiro alcance social,  de mediocridade e falta de ideas nas inversións, disfrazadas de megalomanía e espectáculo. Só importaba atender ao impacto nas masas de votantes narcotizadas, nunca educadas no sentido do público, do común. Eles eran fillos inevitables desa incapacidade para considerar aos votantes coma cidadáns.  Nunca souberon diferenciar o seu interese persoal -a farola, a finca, o asfaltado, a fe ós seus- do que importa aos máis, da ágora de intereses contrapostos  polos que loitar. Traballaban cegos a un mundo cambiante e aos seus retos, cegos ante o apoio dunha masa tan cega coma eles, pero iso, dicían, era a democracia. O poder da maioría que lles daba a razón. E bastaba.

Agora temos chegado, coa inercia dese empuxe, á estación final. Cambiou o escenario porque xa non se pode manter máis tempo a mentira vivida. Cambiou a trama, en busca de desenlace inesperado. Mudouse a historia en drama e, sen embargo, aínda quedan personaxes que pretenden levar adiante a comedia na que a súa presencia tiña un sentido. Son eses personaxes desenfocados que, a estas alturas do conto, xogan ao pádel nos xardíns de palacio mentras fora alentan os bárbaros. Personaxes grotescos que alimentan esa sensación de traxedia no máis xenuino que ela ten: o camiño cara un destino inevitable pero que todos coñecen salvo eles. Por iso pasarán á nosa historia local coma quenes con boas ou peores intencións só souberon facer un ridículo que todos sufrimos. Un legado tráxico.

_____________

Enlace (na páxina 15 do documento adxudícase ao concello a axuda para a construcción dunha pista de pádel. Compárese con outros proxectos)

25/10/12

El concepto de lo público

No podemos pasar por alto estas imágenes que nos dejan sin calificativos: empleados municipales lavando un coche particular en dependencias del concello. Una peculiar forma de dar trabajo a quienes pagamos todos y que, a buen seguro, tienen muchas otras tareas -para eso se han contratado- a las que dedicarse. Por el casco histórico se necesitan.
 
El concejal propietario del coche, o al menos quien lo usa habitualmente, el Sr. Manuel González, conocido por el apodo familiar de Rato, responsable del departamento de Limpeza, Recollida de Lixo, Servizos municipales, Parque móvil e Cemiterios, parece considerar que lo público y lo privado se confunden hasta llegar a niveles sonrojantes. Cuando se actúa así, con el desparpajo y la naturalidad que suponemos, poca esperanza queda para quienes consideramos que un político debe estar a otra altura. Y si no sabe subirse, alguien debería ayudarle que no sufra de vértigo.
 
 
Finalmente el flamante coche quedó reluciente, eso sí. Es lo que importa.
 
 

19/10/12

Austeridade á tudense

Como dixemos nun post anterior, parécenos que non deben pasarse por alto algúns dos gastos aprobados no Pleno pasado para ser recoñecidos extraxudicialmente.
Os cidadáns poden deducir dalgúns deles as prioridades na xestión dos cartos públicos e, ao tempo, cando reciban a consabida resposta "non hai cartos" para determinados fins, recorden en qué preferiron gastalos eses que con cara compunxida e de circunstancias falan de austeridade.

1. O gasto calórico: Sen olvidar os gastos que tiñamos comentado no pasado Nadal, temos que sumar por aquelas datas este novo que agora coñecemos: un almorzo para periodistas (en torno a unha decena de comensais con membros do concello) no Parador por 262,02 euriños. Un mes antes, celebrouse un Día do Bosque Ibérico (1) que consistiu, entre outras actividades, nun petisco de 810,16 €.

2. O gasto de promoción intelixente. Tamén nese mesmo decembro decidiuse gastar 696,32 € en dúas inversións que, ninguén o dubida, deben aportar un considerable incremento nas visitas á cidade: publicidade en dous especiais comarcais do Atlántico Diario(día de Nadal e Fin de ano). Uns cartos moi ben invertidos no periódico cun target idóneo para a promoción da cidade.

3. O gasto en humidade. Chámanos a atención este gasto nun alquiler dun deshumidificador durante 23 días no albergue de Santo Domingo por un montante de 306 €. Debía correr un segundo Miño polas paredes.

4. O gasto festivo. 1239 € nunha festa-baile para maiores no centro social de Sobral.  513€ nun servizo  de autobuses Malvas- Coruña para veciños daquela parroquia que se desprazaron para unha visita que tivo lugar pouco antes das eleccións xerais de novembro de 2011.


ANEXO CULTURAL

Ao marxe dos gastos anteriores que se aprobaron no Pleno, non podemos deixar de aludir a outros que fixemos todos nós este verán no concerto Festimiño (coas actuacións de Dover, e uns Djs de altura: o fillo de Ángel Nieto, Fonsi, un entendido no escape libre e Sexation, moi coñecida pola inquietante mirada) e organizado por iniciativa privada con barras onde se venderon néctares variados. Contou cunha xugosa axuda do concello:


  • Alquiler sanitarios: 849, 60 €
  • Limpeza 666, 64€
  • Electricidade e instalación 731,60 €
  • Sonido e iluminación ( con fumo e flash, imprescindibles) 7080 €
  • Total: Así, por riba, 9100 €


Así, da gusto facer negocios. E mentras tanto, a cidade, sen ideas e obxectivos culturais - qué será iso- esmorece.




_____________

(1) Según o dossier do enlace, os nenos galegos e portugueses plantaron 350 árbores. O petisco, non se esquezan, 810 € (non sabemos se os veciños portugueses pagaron tamén algo). Outro días ofrecerémoslles as fotos do estado en que se atopa esta inversión da eurocidade e o xeito en que se tratan estes fondos.

14/10/12

Ratas medievales

 
Ya son numerosas las quejas de vecinos por la presencia de ratas en las calles y casas del casco viejo, con el consiguiente riesgo sanitario para quienes aquí sobreviven y deben inmunizarse a tantas y variadas amenazas. Les ofrecemos la prueba gráfica, con ese estilo vintage tan de moda que le da un toque artístico y elimina la crudeza.
 
Esto es lo que hay cuando la basura, las alcantarillas sin limpiar, las casas en ruinas acumulando abandono sobre matorral y la acostumbrada desidia se alían contra el glamour de las inauguraciones, festejos e imágenes varias en los medios de manipulación, actividades en las que, sin duda, somos punteros. Y así nos va.
No olvidamos la famosa frase del Sr. Alcalde sobre la calidad de vida y la atención al casco histórico. Por lo que parece, otros sí.
 
 
 
 
 

8/10/12

Vive o casco histórico

Muralla en Salvaterra
Cando pasou máis de un ano da chegada do actual grupo de goberno ás altas salas do Concello xa se pode facer un rápido balance das conquistas para o casco vello sen que se poida obxectar a falta de tempo, máxime cando as declaracións durante a campaña do Sr. Alcalde facían unha e outra vez fincapé na súa " preocupación polo casco e a calidade de vida dos seus veciños". Tentaremos ser breves pois, desgraciadamente, os problemas son recurrentes e tense falado deles unha e outra vez nestas páxinas.
 
1. Limpeza. A acumulación de lixo fora dos contenedores nas fins de semana, cheos a rebosar, é un espectáculo habitual do que veciños e hosteleiros sufren as consecuencias directas. Presencia de ratas e alcantarillado atascado forman parte do colorido medieval das rúas que se limpan cando cadra. O cuidado do paseo fluvial limítase as tareas de corte do céspede sen retirada dos residuos, polo que a muralla e terrazas colindantes teñen o mesmo salvaxe aspecto que nos tempos nos que tantos trenes se perderon. O mantemento, palabra nefasta, do entarimado de madeira do mesmo é digno de comprobar in situ sempre que se teña precaución. A xardiñería privatizouse aos balcóns a pesar da súa asignación a unha concellalía específica.
 
Salvaterra
2. Rehabilitación e urbanismo. Coa excusa da espera da aprobación definitiva do PEPCHA todo queda como está e permítese a circulación de vehículos a quen lle pete, o estacionamento onde se queira, mentras os propietarios de vivendas, perdidos na burocracia e na incompetencia, na falla de vontade e ideas,ven que as axudas, licencias, permisos e demáis desaparecen no aire mentras o tempo pasa...Mesmo quen amosaba o seu interese en vivir no casco -primeira necesidade da política de rehabilitación- opta por outras localidades ou zonas onde se fagan as cousas con máis seriedade. Necesítase, como sempre, unha oficina do ARI que funcione coa efectividade que merece o conxunto histórico máis abandonado de Galicia. A urxente peatonalización das súas rúas segue pendente, o mesmo que o soterramento do antiestético cableado, e a regulación do tráfico rodado é inexistente ou, se se quere, anecdótica, polo que a degradación do pavimento, a agresión estética, as continuas molestias aos moradores, os peligros para viandantes, nenos e maiores, seguen igual que sempre.
 
3. Calidade de vida. Por si non fora pouco o dito, temos que sumar as actividades nocturnas de establecimentos dos que temos falado en innumerables ocasións que contan con variopintas licencias no mellor dos casos e se constitúen en focos de ruido con horarios sen control, actividades incompatibles cunha política de recuperación de calquer casco coma o noso. O vandalismo, algaradas e botellóns a altas horas da madrugada con danos ao patrimonio público e privado é moeda habitual das fins de semana como colofón a esta política permisiva, sen rumbo e moi dada a medidas de foto en prensa pero sen efectividade. Un bó exemplo disto último e un aumento da vixilancia mediante a maior frecuencia dos paseos (sic) en coche dos policias locais( para cando axentes a pé?).
 
Salvaterra
4. Ideas. Espérase de quenes teñen a responsabilidade de estar á altura da cidade ideas ambiciosas e proxectos que revitalicen este prolongado e agónico afundimento do casco histórico. Non basta con festas e concursos: por acertadas que sexan, non deixan de ser pinceladas soltas nunha pintura por facer. Falta adaptar plans alleos, establecer obxectivos serios de recuperación, dar uso a edificios infrautilizados que sexan polos de atracción, políticas de rehabilitación e aluguer para baixos comerciais, deixar de lado a pasividade e coller un teléfono, contactar con concellos que teñen moito que ensinarnos e experiencia en asuntos tales, facer visitas con ollos intelixentes e sensibles e copiar sen vergoña. Porque a verdadeira, a única vergoña, é o que temos.
 
5. Os cartos. Cando se fala de medidas para dignificar estas rúas e casas obstinadas en sobrevivir, xurde sempre o problema dos cartos. Sabemos que non son tempos fáciles e que, como dixemos arriba, perdéronse moitos trenes nos tempos innombrables (nos que o actual alcalde tería algunha responsabilidade, dicta o sentido común). Sen embargo, sen mirar ao pasado, continuamos con gastos coas prioridades de sempre, baseadas no populismo e outros inconfesables pecados que dilapidan o pouco que temos en fins que teñen moito que ver con ese xeito de xestionar a cousa pública que está detrás da actual crise que vivimos. Imos por uns exemplos, máis alá de Macocas, dos últimos gastos extraordinarios aprobados no Pleno do outro día. Se lle parece ao paciente lector, o deixamos para un próximo post, para non facer cargante tanta palabra e decepción.
 
Muralla Tui