De ordenanzas e toupeiras

No casco vello, un ano despois das promesas que non custan nada, mentres os nostálxicos residuos do desbrozado púdrense alá embaixo, nas ribeiras do Miño entre socavóns e táboas rotas, e a xardiñería fuxe privatizada ata os balcóns, aquí, diante dos ollos de todos: autoridades, axentes, veciños, visitantes e o mesmo S. Telmo, apárcase onde peta, circúlase por onde se quere, méxase en sagrado, ábrese o local sen licencia, péchase cando amañece coa mesma impunidade, recóllese o lixo con lóxica porcina e ata móntanse tablaos flamencos para alegrar aínda máis as noites dos veciños e facer caixa...
 
Por iso, dende este microclima moral, a nova moda das ordenanzas ten outro color cáseque metafísico. Elas pertencen ao limbo das cousas que se teñen que facer - e quedan moi ben na prensa - pero non se lles acaba de atopar o sentido máis fondo. Por iso dormirán ahí, nos arquivos, para nada...e por se algunha vez hai que tirar delas cando conveña. Mentras tanto, con sonrisa perdonavidas e comprensión, nesa laxitude dos monarcas, tan sinxelos e humanos, se deixará facer, como dicta a tradición.
 
É ese anoréxico concepto da democracia, tan extendido, que ten feito de tantos concellos un refuxio de mediocres, ben pegadiños uns aos outros, quentiños e satisfeitos de contar con moitos coma eles, de facer acólitos que lles dean a razón no núcleo da mezquindade colectiva. Orgullosos de ser tantos e tan astutos, xuntiños e apretados, raudos para contar votos e levantar mans ao unísono, para banquetearse entre golpeciños no lombo e susurrar as últimas comidillas palaciegas e de madrigueira, chiando a un tempo, todos a compás. Pobre do que perda o paso!
 
Non é difícil percibir o tremor deste exército, esta crise subterránea, este traballo de toupeiras que mina paulatinamente a esperanza nun futuro digno e roe nas raíces tenras do civismo, unha peste máis grave aínda ca deses bancos-caixas nas garras dos máis adaptados ao nicho ecolóxico da codicia.
 
Lástima de troika, intervención xermana e señores de negro que os puxeran a andar.